Kwiaty wiosenne

Sasanka łąkowa (Pul­satilla pratensis)

Jest gatunkiem rośliny wielo­let­niej, pochodzącej z rodziny jaskrowatych, podob­nie jak zaw­ilec gajowy. Dziko wys­tępu­jąca roślina w niemal całej Europie. W Polsce w stanie dzikim sasanka jest rzadka. Spotkać ją można na niżu oraz w połud­niowym pasie wyżyn.

Łodyga sil­nie owło­siona, długimi, białymi włoskami. Sięga wysokości od 10 do 20 cen­tymetrów. W cza­sie dojrze­wa­nia owoców tego kwiatu wiosen­nego, łodyga wydłuża się do 35 cen­tymetrów. Liś­cie odziomkowe są pierza­s­tosieczne, złożone z długich i wąs­kich odcinków. Kwiaty dzwonkowa­t­ego ksz­tałtu, poje­dyncze o dłu­gości od 3 do 5 centymetrów.

Okwiat złożony jest z sześ­ciu dzi­ałek o szaro-​fioletowej bar­wie. Sasanka łąkowa nie wyt­warza nek­taru, ale jest chęt­nie odwiedzana przez owady dokonu­jące zapyle­nia krzyżowego,gdyż wyt­warza duże ilości pyłku. Nasiona rozsiewa wiatr.

Kos­matka polna (Luzula campestris)

Kos­matka wys­tępuje w całej Europie oraz na północno-​zachodnich krań­cach Afryki. Jest rośliną z gatunku byliny, pochodzącej z rodziny sitowatych. W Polsce ten kwiat wiosenny jest bardzo pospolity na tere­nie całego niżu i w niższych położe­ni­ach górskich.

Jest rośliną niską, luźnokęp­kową. Łodyga jest poje­dyncza, sięga wysokości do 30 cen­tymetrów. Pod ziemią zna­j­duje się kłącze z krótkimi rozłogami. Kwiaty zebrane są na szczy­cie łodygi w kilka kłosok­sz­tałt­nych kwiatostanów zaw­ier­a­ją­cych do 10 kłosków każdy. Przy­na­jm­niej część kłosów zwykle na gałązkach jest odg­ię­tych ku dołowi.

Kos­matka jest rośliną wiosenną kwit­nącą w okre­sie od kwiet­nia do maja, przed­słupną i wiatropylną.

Groszek wiosenny (Lath­yrus vernus)

Groszek wiosenny to gatunek rośliny, pochodzącej z rodziny bobowatych. Jest dziko ros­nącą wiosenną rośliną, wys­tępu­jąca na znacznych obszarach Azji i na tere­nie prawie całej Europy.W Polsce jest dość pospolitą rośliną. Groszek jest rośliną wielo­let­nią, ros­nącą w małych kępach.

Łodyga kwiatu wiosen­nego jest poje­dyncza, wznie­siona i trochę owło­siona. Sięga wysokości od 20 do 40 cen­tymetrów. Jest bruz­dowana, łukowato wygięta i ma żywozieloną barwę. Wyrasta z pełza­jącego i roz­gałęzionego kłącza. Kwiaty zebrane są w gro­ni­aste kwiatostany liczące od pię­ciu do dziesię­ciu kwiatów.

Kwiaty różnią się barwą, początkowo są barwy czer­wonofi­o­le­towej, a z cza­sem stają się niebieskofi­o­le­towe. Zapy­lają je trzmiele, gdyż tylko one mogą się dostać do nek­taru. Okres kwit­nię­cia od kwiet­nia do maja. Nasiona wysiewa się pod koniec marca lub na początku kwiet­nia wprost do gruntu, po 46 nasion w jed­nej kupce,w rozstawie 20 × 50 cm. Groszek wiosenny ze względu na swoje ładne i zak­wita­jące wczesną wiosną kwiaty jest cza­sami upraw­iany jako roślina okry­wowa w cienistych miejs­cach ogrodu skalnego lub pod drzewami.

Bniec czer­wony (Melandrium rubrum)

Wys­tępuje na więk­szości obszaru Europy i w Afryce Północ­nej. W Polsce jest pospolity. Jest rośliną, pochodzącą z rodziny goździkowatych.

Jest rośliną zielną się­ga­jącą od 60 do 100 cen­tymetrów, cała pokryta jest miękkimi włoskami, częś­ciowo gruc­zołowymi. Łodyga tego kwiatu wiosen­nego jest poje­dyncza, prosto wznie­siona, a w górnej części sil­nie roz­gałęziona i gruc­zołowato owło­siona. Liś­cie barwy ciem­nozielonej, liś­cie odziomkowe zebrane w róży­czkę, zaostr­zone i krótkoogonkowe.

Kwiaty Bieńca są jednopł­ciowe, krótkoszy­pułkowe o bar­wie pur­purowocz­er­wonej, rzadko białe i zebrane w wierz­chotkę. Bniec czer­wony rośnie na wyży­nach, w górach, rzadko na niżu. Prefer­uje raczej miejsca cieniste, gleby świeże lub wilgo­tne. Roślina kwit­nąca w miesią­cach od kwiet­nia do lipca. Kwiaty otwarte są jedynie w ciągu dnia, zapy­lają ją motyle.

Jas­nota pur­purowa (Lamium pur­pureum)

Jas­nota pur­purowa jest rośliną jednoroczną/​dwuletnią, pochodzącą z rodziny jas­no­towatych. Zwarty obszar jej zasięgu obe­j­muje Afrykę Północną, niemal całą Europę oraz część Azji Zachodniej.

Ten kwiat wiosenny jest rośliną pospolitą na całym tere­nie Pol­ski, zarówno na niżu, jak i w niższych par­ti­ach gór. Łodyga jest czterkan­ci­asta, wznie­siona, lub rozesłana, dołem koloru zielonego, górą często różowa.

Całość łodygi jest naga, jed­nak lekko owło­siona na krawędzi­ach. Przy ziemi roz­gałęzia się. Sięga od 10 do 30 cen­tymetrów wysokości. Liś­cie kar­bowane, połysku­jące, spo­dem nagie na górnej powierzchni mają krótkie włoski. Kwiaty jas­noty są barwy różowop­ur­purowej, wyras­tają w okółkach w kątach liści na szczy­cie łodygi. Kwit­nie przez cały rok i jest rośliną miododa­jną. Zapy­lają ją błonkówki.

W kle­js­togam­icznie zamknię­tych kwiat­ach następuje samoza­pyle­nie. Jas­nota pur­purowa rośnie na przy­drożach, przy ogrodzeni­ach, w zaroślach, najchęt­niej na żyznych, glini­astych glebach.

Ziarnopłon wiosenny (Ficaria verna)

Gatunek obe­j­muje prawie całą Europę, poza tym Azję Zachod­nią, rejon Kaukazu i Syberię Zachod­nią, a także w Afryce Północ­nej. Ziarnopłon wiosenny to roślina wielo­let­nia z rodziny jaskrowatych. W Polsce ziarnopłon wiosenny jest gatunkiem rodz­imym, i pospoli­tym na tere­nie całego kraju Łodyga tego kwiatu wiosen­nego jest poje­dyncza lub roz­gałęziona, sięga dłu­gości do 30 cen­tymetrów, płoży się nie korzeniąc się w węzłach, pod­nosi się do wysokości 15 entymetrów.

Liś­cie tej rośliny są mię­siste, nagie i błyszczące. Kwiaty ziarnopłona mają okwiat złożony z 3 wol­nych, zielonożół­tych dzi­ałek kielicha. Jej kwiaty osad­zone są na krót­kich szy­pułkach. Poszczególne części skład­owe kwiatu osad­zone są spiralnie.

Roślina zaczyna kwit­nąć w miesią­cach od marca do maja. Kwiaty mają miod­niki i zapy­lają je owady (błonkówki i muchówki). Ziarnopłon wiosenny bywa upraw­iany w celach ozdob­nych, w szczegól­ności jako roślina okry­wowa pod drze­wami. Jego walorem jest fakt,że zak­wita bardzo wcześnie i podob­nie jak w środowisku nat­u­ral­nym może ros­nąć w cie­niu, gdyż więk­szość jego cyklu życiowego prze­b­iega wczesną wiosną, zanim drzewa rozwiną liście.

Rzeżucha łąkowa (Car­damine pratensis)

Gatunek roślin ziel­nych, pochodzą­cych z rodziny kapus­towatych. Wys­tępuje w Europie, Ameryce Północ­nej, Azji i na Azo­rach. W Polsce rzeżucha łąkowa jest pospolita na całym obszarze.

Ten kwiat wiosenny jest wznie­siona i sięga dłu­gości od 15 do 50 cen­tymetrów. Cała roślina jest odsta­jąco owło­siona i posi­ada charak­terysty­czny smak. Liś­cie odziomkowe tej rośliny tworzą róży­czkę. Są pierza­s­tosieczne o okrągłych listkach, szczy­towy lis­tek jest więk­szy od pozostałych. Kwiaty są barwy białej lub fio­le­towej, wyras­tają na szy­pułach o dłu­gości od 2 do 4 mm i zebrane są w luźné grono na szczy­cie łodygi.

W niek­tórych miejs­cach roślina ta wys­tępuje tak masowo, że w okre­sie kwit­nienia łąki przy­bier­ają lil­iowy kolor. Rzeżucha łąkowa jest rośliną leczniczą, kuli­narną i wchodzi w skład kos­me­tyki (wybiela przebarwienia).

Kminek zwycza­jny (Carum carvi)

Wys­tępuje na obszarze Europy, Afryki i Azji. Poza tym obszarem spo­tykany w uprawie lub zdz­iczały. W Polsce kminek jest rośliną pospolitą, jest również upraw­iany. Jest rośliną dwulet­nią, pochodzącą z rodziny selerowatych.

Łodyga jest wznie­siona, bruzd­kowana i mocno roz­gałęziona. Sięga od 30 do 70 cen­tymetrów wysokości. Kwiaty ma drobne koloru białego, zdarzają się różowe. Korzeń tego kwiatu wiosen­nego jest barwy białawej, jest wrze­cionowaty i mię­sisty. W pier­wszym roku rozwija się rozeta liści pod­wójnie lub potrójnie pierza­stych oraz gruby korzeń palowy.

Kminek gro­madzi w korze­niu sub­stancje zapa­sowe. Jesienią, kiedy wchodzi w okres spoczynku, więk­szość liści obu­miera. Wczesną wiosną drugiego roku wyras­tają liś­cieodziomkowe, a następ­nie łodygi kwiatostanowe. Roślina zaczyna kwit­nąć w miesią­cach od maja do czer­wca. Owoce dojrze­wają w pier­wszej połowie lipca. Jest rośliną leczniczą i przyprawową.

Najlep­sze rejony do uprawy tej rośliny w Polsce to Żuławy i północna Pol­ska. Wymaga żyznych, wilgo­t­nych i ciepłych gleb. Siew należy wykonać w miesią­cach od marca do kwiet­nia, najpóźniej w czerwcu.

Gwiazd­nica pospolita (Stel­laria media)

Gwiazd­nica pospolita należy do rodziny goździkowatych. Gatunek kos­mopoli­ty­czny, dziko ros­nący na całym niemal świecie. W Polsce jest rośliną pospolitą na całym obszarze.

Roślina tworzy łany, jest drobna i delikatna. Łodygi rozesłane, pod­noszące się lub wznie­sione. Się­ga­jące od 3 do 40 cen­tymetrów dłu­gości, obłego ksz­tałtu, z poje­dynczym szeregiem włosków. Łam­liwe, często sil­nie roz­gałęzione. Słaby korzeń główny, liczne korze­nie boczne, uko­rzenia się płytko. Liś­cie tego kwiatu wiosen­nego są drobne, jajowa­t­ego ksz­tałtu, są zaostr­zone i naprze­ci­wległe. Kwiaty koloru białego, są drobne i usatwione wierz­chołkowo lub widlasto.

Zaczyna kwit­nąć w miesią­cach od maja do października (często cały rok). Uważana za niepożą­dany chwast. Liś­cie gwiazd­nicy i nasiona stanowią poży­wie­nie dla ptaków.

Szcza­wik zajęczy (Oxalis ace­tosella)

Wys­tępuje prawie w całej Europie, na połud­nie sięga aż po Hisz­panię, Włochy, Półwysep Bałkański oraz połud­niową część Rosji. Wys­tępuje także na Kaukazie, Syberii, w Japonii oraz w Ameryce Północ­nej i Południowej.

Jest pospolitą rośliną na tere­nie całej Pol­ski i w niższych położe­ni­ach górs­kich. Szcza­wik zajęczy jest rośliną należącą do rodziny szcza­wikowatych. Jest drobną byliną, osią­ga­jącą od 8 do 15 cen­tymetrów wysokości. Jego łodyga jest cienka, pełza­jąca i posi­ada łuskowate, cienkie rozłogi.

Liś­cie ma trójlistkowe, cienkie i dłu­googonkowe, przy­pom­i­nają swym wyglą­dem liś­cie kon­iczyny. Kwiaty poje­dyncze, pię­ciopłatkowe, delikatne, płatki białego koloru. Cza­sami trafi­ają się rośliny o różowej bar­wie kwiatów wiosennych.

Obszary jej wys­tępowa­nia to cieniste lasy liś­ci­aste i szpilkowe oraz zarośla. Ten wiosenny kwiat jest rośliną kwa­sol­ubną, cieniol­ubną i przys­tosowaną do środowiska wilgo­t­nego. Zaczyna kwit­nąć w miesią­cach od kwiet­nia do maja, cza­sem jesienią. Roślina miododa­jna, nek­tar zna­j­duje się we wgłę­bi­e­niu u pod­stawy płatków – zwabione do niego muchy i chrząszcze przy okazji dokonują krzyżowego zapyle­nia. Jest rośliną leczniczą.

Komon­ica błotna (Lotus ulig­i­nosus)

Wywodzi się z Europy i Afryki Północ­nej, rozprzestrzenił się także w Ameryce Północ­nej, na Azo­rach w Aus­tralii oraz na Hawa­jach. W Polsce komon­ica błotna jest śred­nio pospolitą rośliną. Częś­ciej wys­tępuje na niżu, w zachod­niej i środ­kowej części Pol­ski, znacznie rzadziej w górach. To gatunek byliny pochodzący z rodziny bobowatych.

Jest rośliną wielo­let­nią, doras­ta­jącą do 6080 cen­tymetrów dłu­gości. Łodyga tego wiosen­nego kwiatu jest roz­gałęziona, rozesłana lub pod­nosząca się, wewnątrz jest pusta. Liś­cie ma podłużné pierza­ste i pię­ci­olistkowe, z których trzy górne listki są ksz­tałtu odwrot­nie jajowa­t­ego. Kwiatostan od 8 do 14 kwia­towy, osad­zony na długiej szy­pułce. Kwiaty komon­icy – motylkowe, żółtej barwy, łódeczka zaokrą­glona na grz­biecie i stop­niowo zwęża­jąca się w dzióbek.

Jest cenną rośliną pastewną upraw­ianą na paszę zieloną. Pszc­zołom dostar­cza nek­taru i pyłku. Zaczyna kwit­nąć w miesią­cach od czer­wca do lipca. Miejsca wys­tępowa­nia tegowiosen­nego kwiatu to: wilgo­tne stanowiska, podmokłe łąki oraz tor­fowiska. Znosi dobrze surowy klimat.

Inne wiosenne kwiaty

Wiosenne kwiaty mają odmi­enną barwę, zapach i wygląd.

Kwiatami kwit­ną­cymi na wiosnę są między innymi:

Zobacz poz­so­tałe wiosenne kwiaty